Himalaizm – co to jest? Jak zacząć? Co warto wiedzieć?

• Daxue Shan,
• Hindukusz,
• Karakorum,
• Kunlun,
• Pamir,
• Tienszan.

Jak wygląda himalaizm?

Technicznie rzecz biorąc, himalaizm jest prawie zawsze wspinaczką lodową. Na szczytach wysokich gór śnieg zalega bowiem przez cały rok. W zależności od preferowanego stylu wspinaczki himalaizm może wyglądać inaczej. Wśród najpopularniejszych stylów uprawiania himalaizmu można wymienić:

• Styl oblężniczy. Inaczej określany mianem stylu wyprawowego. To najstarszy, a zarazem najbardziej typowy styl uprawiania himalaizmu, który cieszy się niesłabnącą popularnością, pomimo swej kosztowności i czasochłonności. Jak on wygląda w praktyce?

U podnóży góry wyprawa (składająca się nawet z kilkunastu członków) tworzy rozbudowaną bazę. To właśnie z niej organizowane są kolejne próby ataku, który najczęściej jest wielodniową operacją. W jego trakcie wspinacze pokonują kolejne fragmenty drogi, budują wzdłuż niej poręczowanie (czyli system lin i innych ułatwień), tworzą obozy przejściowe, a następnie transportują do nich odpowiednią ilość sprzętu i żywności. Procedura tak powtarza się kilkukrotnie, aż do momentu zbudowania obozu podszczytowego. To właśnie z niego organizowane są tzw. ataki szczytowe.

Jak zostało wspomniane, w wyprawie może brać udział nawet kilkunastu członków. Dzielą się oni na tragarzy, obsługę techniczną, wspinaczy-robotników oraz „szpicę”, czyli grupy 2-4 wspinaczy. Przez całą wyprawę są oni oszczędzani, by zachować maksymalną siłę na atak szczytowy.

• Styl alpejski. W stylu tym samotny wspinacz lub niewielka grupa wspinaczy (2-4) redukuje swój ekwipunek do takiego stopnia, by móc go samodzielnie dostarczyć na szczyt. Sam atak na szczyt przeprowadzany jest bezpośrednio z bazy i uczestniczy w nim cały zespół naraz. W stylu alpejskim nie zakłada się ani stałych obozów, ani poręczowania.
• Styl kapsułowy. To styl pośredni między stylami: oblężniczym i alpejskim. Tak jak w stylu alpejskim, wspinacz dźwiga swój sprzęt, przenosi go naraz, nie zakładając po drodze obozów pośrednich. Całą drogę pokonuje jednak kilkakrotnie, by się zaaklimatyzować.
• Styl solowy. W przypadku tego stylu wspinacz próbuje całkowicie w pojedynkę wejść na szczyt. Zabiera ze sobą tyle sprzętu, ile jest w stanie unieść, oraz nie buduje jakichkolwiek obozów pośrednich. W stylu solowym dopuszcza się możliwość pomocy kolegów-wspinaczy, jednak wyłącznie przy organizacji bazy. Czasami zdarza się, że solista korzysta gościnnie z bazy innej wyprawy, co jest zgodne z zasadami stylu.

Dlaczego himalaizm – czy warto?

Himalaizm bez wątpienia należy do jednych z najbardziej ekstremalnych sportów na świecie. Nie każdy skusi się na tę formę aktywności. Jak jednak przekonują jej pasjonaci: „jeśli raz spróbujesz, już zawsze będziesz chciał wracać”. Czy jednak gra jest warta świeczki? Dlaczego warto?

• Zapierające dech w piersiach widoki. Pokryte śniegiem i lodem szczyty to jeden z najpiękniejszych widoków.
• Pokonanie własnych słabości. Wielu himalaistów podkreśla ten aspekt. Wspinacza to bowiem walka z samym sobą o każdy kolejny krok i nieustanne przełamywanie barier ludzkiej wytrzymałości.
• Nauka pokory i cierpliwości. Żeby uprawiać himalaizm, należy przejść żmudną drogę przygotowań, a i to nie gwarantuje sukcesu. Niejednokrotnie trzeba zrezygnować z wyprawy tuż przed jej końcem lub odłożyć ją w czasie. Uczy to szacunku do gór, pokory i cierpliwości.
• Nauka współpracy. Rzadko zdarza się, żeby himalaiści wspinali się samodzielnie. Najczęściej robią to w kilkuosobowych grupach, ucząc się współpracy i odpowiedzialności za innych członków wyprawy.
• Nauka radzenia sobie w ekstremalnych sytuacjach. Podczas wspinaczki w Himalajach uczestnicy wyprawy wielokrotnie stają przed wyzwaniem podjęcia jakiejś decyzji w ekstremalnych warunkach. Muszą to zrobić szybko, przewidując wszelkie jej konsekwencje.

Himalaizm pozwala również zbudować silne więzi międzyludzkie pomiędzy uczestnikami wyprawy. Daje ogromną radość i satysfakcję. Uczy samodyscypliny i wytrwałości w dążeniu do celu. Dostarcza również ekstremalnej dawki adrenaliny.

Na początek warto zapisać się do Klubu Wysokogórskiego i skończyć kursy: skałkowy i taternicki. Pozwoli to na opanowanie zasad bezpiecznej wspinaczki, a i znalezienie kompanów, którzy podzielają naszą pasję. Warto również rozczytywać się w górskiej literaturze. Chociaż nic nie zastąpi praktyki, wspomnienia innych himalaistów mogą być naprawdę inspirujące i pouczające.

Himalaizm a alpinizm

Od himalaizmu warto odróżnić alpinizm. W szerszym i potocznym znaczeniu oba terminy odwołują się do tego samego – wspinaczki wysokogórskiej uprawianej w górach wysokich, ale nie tylko w samych Himalajach i samych Alp. W dosłownym znaczeniu himalaizm to wspinaczka górska uprawiana w Himalajach. Alpinizm zaś do wspinacza wysokogórska uprawiana w Alpach.

Podsumowując, himalaizm to sport ekstremalny, który nie dla każdego będzie odpowiedni. Jednak bez wątpienia ma swój urok. Co ważne, wymaga żmudnych i długotrwałych przygotowań, okupionych ciężką pracą. Gwarantuje jednak niesamowite wrażenia i pozwala pokonać swoje słabości. Nic więc dziwnego, że cieszy się coraz większą popularnością, jednak nie jako forma aktywności fizycznej, a sposób na życie.